maandag 24 september 2012

Lieve reacties

Bedankt voor alle lieve reacties, ik had daar veel steun aan. Voordeel van een blog is dat je steun krijgt in goede maar ook in  slechte tijden en daar ben ik erg blij mee. Het weekend hadden we een heel dubbel gevoel en hebben we vaak over Max gesproken.Onze kinderen waren natuurlijk ook erg overstuur, vooral de jongste kinderen die het hebben zien gebeuren. Ik kon de afgelopen dagen slecht slapen omdat ik elk keer weer de hele gebeurtenis voor mij zag gebeuren. Vannacht heb ik gelukkig beter geslapen.....

Ik nu gauw  naar mijn werk en zal snel weer een blog schrijven.

Groetjes Annelieya

4 opmerkingen:

  1. *knuffelt* Fijn dat je in ieder geval iets beter geslapen hebt - weinig slaap maakt de pijn vaak alleen maar erger... Doe wel een beetje rustig aan hoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. heel veel sterkte met strakjes thuiskomen van je werk in een leeg huis, wat een gemis, ik voel met je mee, brrrrr, knufjes en liefs marion

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het overlijden van je beste maatje is altijd al erg zwaar, maar in dit geval is het nog pittiger. Zo onverwacht en voor je ogen. Ik begrijp goed dat je het op je netvlies hebt staan, het niet kan geloven en ook nog eens heel verdrietig bent. Daarnaast ook de kids opvangen naast je eigen verdriet. Neem de tijd om het een plekje te geven. Doe wat goed voor je is: huilen, praten, enz..... Het verdriet moet er toch uit. Wij zeggen hier altijd: je moet de rouwperiode "uitzitten" of je nu wilt of niet. Hoelang het duurt is voor iedereen anders.
    Heel heel veel sterkte!
    CHanel

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Elke keer als ik de voordeur opende, bleef ik wachten op de enthousiaste begroeting, die niet meer kwam. Ging ik koken, lag er niemand voor mijn voeten (gewoon in de weg dus) en dat wilde maar niet wennen.

    Mijn viervoeter werd maar 5 jaar oud en ondanks dat we de beste keus hebben gemaakt (hij had syringomyelie en dat gun je echt geen enkele hond) door toen het echt niet meer ging, hem in te laten slapen. Wat een gemis, wat een verdriet!

    Inmiddels hobbelt hier al weer een paar jaar een ander eigenwijsje rond die net zo leuk, lief en aardig maar ondertussen héél anders is, maar af en toe mis ik mijn maatje nog altijd.

    Geef het even de tijd om je verdriet te verwerken, tis niet niks zo plotseling allemaal!
    Dikke knuf!!

    BeantwoordenVerwijderen